Maja Lidia Kossakowska jest znana w naszym kraju przede wszystkim z dwóch znakomitych książek z kategorii angel fantasy – „Siewcy Wiatru” oraz „Obrońców Królestwa”. W książce tej ukazane są problemy królestwa niebieskiego oraz jego odzwierciedlenia, piekła, po odejściu samego Pana. Żarna Niebios są antologią opowiadań, wieńczącą serię o ludzkich aniołach. Czy jednak aby na pewno dotrzymują poziomu poprzedniczkom?
Jak już przed chwilą wspominałem,
„Żarna Niebios” są antologią, zamykającą temat aniołów rozpoczęty wiele lat temu. Można by również rzec, że jest to zgromadzenie całej twórczości literackiej
Kossakowskiej z zakresu angel fantasy w jednym miejscu. Znajdziemy tu zatem reedycję wielu opowiadań, które mogliśmy przeczytać np. w kultowym
Fenixie. Jest tu również wiele odniesień zarówno do
„Obrońców Królestwa” jak i do
„Siewcy Wiatru” przez co całość wydaje się znajoma szczególnie tym, którzy czytali obydwie te pozycje. W skład książki wchodzi dokładnie 10 opowiadań i wszystkie sprowadzają się do problemów z jakimi borykają się bohaterowie po zniknięciu Boga, oczywiście ich problemy nieraz sięgają znacznie dalej, ale ogół sprowadza się zawsze do tego samego.
Niestety pozycja ta poziomem nie dorównuje ani
„Obrońcom Królestwa”, ani tym bardziej
„Siewcy Wiatru”. Pierwszym i zarazem najpoważniejszym zarzutem jest nierówność pomiędzy opowiadaniami. Owszem, na 10 znajdą się przynajmniej 3 (chociaż ja się dopatrzyłem jeszcze kilku), które są naprawdę świetne, trzymają w napięciu i po prostu mają w sobie to „coś” co posiadały dwa poprzednie dzieła autorki traktujące o aniołach. Znajdziemy jednak też takie, które nie tyle kiepskie, co zbyt mozolne. Akcja się rozciąga, a zakończenie praktycznie nie wprowadza nic nowego do tematu, przez co mamy wrażenie, że jest to „opowieść o niczym”.
Oburzony natomiast jestem ostatnim opowiadaniem zatytułowanym
„Beznogi Tancerz”. Owszem opowiadanie jest świetne i zasługuje na nagrody jakimi zostało obsypane, ale fakt, że zostało ono użyte dwukrotnie (w antologii jako oddzielne opowiadanie oraz jako prolog do
„Siewcy Wiatru”) jest po prostu bezczelnym skokiem na kasę i sztucznym poszerzaniem książki (w tym wypadku
„Żarn Niebios”, które zostały wydane zdecydowanie później) co nie najlepiej się odnosi do oceny końcowej.
Oczywiście nie możemy od razu odstawiać pozycji na półkę tylko i wyłącznie z powodu zbędnych 40 – 50 stron (zapomniałem dodać, że nie tyczy to tych co z
„Siewcą Wiatru” się nie zapoznali!), albowiem mimo tego jest ona warta swojej ceny. Część, a nawet większość opowiadań stoi na całkiem niezłym poziomie, a pomysły w nich zawarte są ciekawe. Można również powiedzieć, że
„Żarna Niebios” przyciągną przede wszystkim starych wyjadaczy i fanów
Kossakowskiej – starzy bohaterowie, wiele znanych problemów, ciekawe przygody sprytnie połączone z tzw. full-lenght story (czyli opowiadaniami pełnej długości, co znaczy to samo co po prostu „zwykła książka”) i sprawy, które dotyczą nas wszystkich – chociażby opowieść o miłości anioła do ludzkiej dziewczyny, która potrafi wyciągnąć sentymenty ludzkie na wierzch.
Od strony technicznej książka prezentuje się świetnie.
Fabryka Słów od zawsze rozpieszczała swoich czytelników i to widać. Świetny format, miękka oprawa, bardzo dobra korekta oraz to co najlepsze – fantastyczne ilustracje zdobiące każde opowiadanie są wykonane wręcz perfekcyjnie. Poszarpana, niekiedy postrzępiona kreska, czarno białe szkice oraz ta tajemniczość, która „bije” od każdej z ilustracji, potrafią zmrozić krew w żyłach, skutecznie podnosząc poziom mistycyzmu w tekście, a co za tym idzie – jest po prostu ciekawiej, a czy nie o to nam tak naprawdę chodzi?
Mimo paru niedociągnięć charakterystyczny styl
Kossakowskiej w dalszym ciągu daje się we znaki. Mamy tu do czynienia przede wszystkim z bardzo ładnie wykreowanymi bohaterami (mowa tu o nowych postaciach, albowiem pojawiają się również stare, takie jak Gabriel czy Daimon Frey), z czego każdy z nich ma swoje życie, swoje problemy, swój wyjątkowy charakter. I tu nie można zarzucić braku oryginalności autorce, albowiem jest tu wszystko czego wymagający czytelnik oczekuje: mamy tu problemy miłosne, rozterki polityczne, chęć władzy, przez papier przelewają się wszelakie uczucia – od morderczej nienawiści, przez smutek, aż po bezgraniczną radość. Spotkamy się tu ze śmiercią, mordem, bólem czy cierpieniem, a także z radością, triumfem, zwycięstwem czy nawet miłością. Sami więc widzicie jak potężny mamy wachlarz uczuć, które są zaledwie wisienką na wspaniałym torcie, który można nazwać
„Żarna Niebios”, bo tak naprawdę pierwsze skrzypce odgrywa tu niesamowita atmosfera i stale budowany przez autorkę klimat, który można ochrzcić mianem niepowtarzalnego, a zarazem tak typowego dla książek
Kossakowskiej.
„Żarna Niebios”, podobnież zresztą jak i
„Siewcę Wiatru”,
„Obrońców Królestwa” i każdą inną powieść Pani
Mai Lidii mogę polecić tym, którzy szukają czegoś ambitnego, ale zarazem ironicznego i przepełnionego czarnym humorem. Mimo dwóch kulejących opowiadań i jednego, „bezczelnego skoku na kasę” warto mieć tą pozycję w swojej biblioteczce.
Plusy:
klimat!
bohaterowie
większość opowiadań naprawdę świetna
fantastyczne ilustracje
Minusy:
dwa opowiadania odstają poziomem od pozostałych
przepisanie prologu z „Siewcy Wiatru” i zrobienie z tego opowiadania to chyba jakaś kpina
Książka otrzymuje 7 w dziesięciostopniowej skali wg Huntera.
|
| Autor: Hunter
|
|
|
|
|
Tytuł: Żarna Niebios
