Jokum jest wycofanym i melancholijnym fotografem, a Synne historyczką sztuki, specjalizującą się w twórczości Edwarda Hoppera, uwielbiającą sławę i blask wielkiego świata. Poznali się na studiach w latach 70. XX wieku i od początku zdają sobie sprawę, że są jak bieguny tytułowego magnesu.
Miłość to temat absolutnie odwieczny. Co prawda bywa on postrzegany w różnych wariantach, przy czym choćby homoseksualna perspektywa bynajmniej nie jest typowa wyłącznie dla epoki postmodernistycznej, przy różnych tłach i z odmiennych punktów widzenia, lecz bez cienia przesady można go uznać za jeden z wiodących leitmotivów wszystkich muz wszech czasów. Czy jej norweski wizerunek może zaskoczyć polskiego czytelnika?
Główny bohater bynajmniej nie jest stuprocentowym Norwegiem, wywodzi się bowiem z rodziców Duńczyków i to właśnie obywatelstwem jutlandzkiej krainy się legitymuje. Co prawda gros swej młodości spędza w kraju fiordów, niemniej jednak nie sposób nie dostrzec u niego przejawu pewnego poszukiwania korzeni, w czasie i przestrzeni, jak też przemieszczania się pomiędzy tymi sferami.
W przedmiotowej pozycji można nawet odnaleźć elementy realizmu magicznego, acz znacznie delikatniejsze niźli u wiodących przedstawicieli tego gatunku rodem choćby z regionu Ameryki Południowej. Kompozycja powieści, jej wymowa nasuwa raczej intensywniejsze skojarzenia choćby z
„Dziećmi Północy” Salmana Rushdiego, acz o nieco „cięższym”, prawdziwie nordyckim charakterze.
Od strony wydawniczej wobec danej książki można sformułować zarzut braku tłumaczeń angielskich fraz, często o bardzo istotnym dla zrozumienia całości znaczeniu. Nie jest to bynajmniej angielszczyzna specjalnie zaawansowana, wręcz przeciwnie, acz obawiam się, iż przyjęcie absolutnie powszechnej znajomości nad Wisłą tej współczesnej lingui franci jest zanadto optymistyczne.
„Magnes” to z pewnością nie jest książka adresowana do każdego odbiorcy. Nie sposób nie odnieść wrażenia, iż stanowi ona efekt burzy myśli autora, których usystematyzowanie nie okazało się sukcesem w pełnej rozciągłości. Jednocześnie dowodzi ona – jeśli ktokolwiek mógłby jeszcze mieć wątpliwości – że miłość to temat po wielokroć poważniejszy niźli można by odnieść wrażenie poprzestając na operach mydlanych.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
