Afganistan, rok 1952. Abdullah i jego siostra Pari mieszkają wraz z ojcem i macochą w ubogiej wiosce. Ledwie wiążą koniec z końcem – znalezienie pracy graniczy z cudem. Szczególnie ciężkie dla rodziny są zimy. Dziesięcioletni Abdullah darzy trzyletnią, niezwykle pogodną Pari wielką, bezwarunkową miłością; stara się zastąpić jej nieżyjącą matkę i ojca, który nie poczuwa się do przejęcia jej obowiązków. Aby zdobyć dla siostry skarb – piękne pawie piórko – Abdullah odda jedyną parę butów. Pewnego dnia wszystko się zmienia. Podróż z ojcem do Kabulu stanie się dla Pari i Abdullaha początkiem rozstania, które odciśnie piętno na ich przyszłym życiu.
„Ból świata” i „ból istnienia” to terminy o długiej tradycji, lecz bynajmniej nie zapomniane, często identyfikowane podczas nostalgicznego spojrzenia na przeszłość, bez specjalnych nadziei wobec czasów, które mają dopiero nadejść.
Khaled Hosseini w
„I góry odpowiedziały echem” dowodzi, że wrażenie to ma charakter uniwersalny, tak w czasie, jak i przestrzeni.
Przedmiotowa książka rozpoczyna się iście czarodziejsko, ostatecznie jednak okazuje się nie mieć niczego wspólnego z nurtem realizmu magicznego (jakkolwiek by go definiować), teoretycznie układając się w sagę rodzinną, acz z pewnymi zaburzeniami chronologii, pozwalającymi odmiennie spojrzeć na te same wydarzenia.
Autor bawi się konwencjami, czasami przywdziewając szaty właściwe dla prozy
Salmana Rushdiego, czasami przyjmując typowo zachodnią pozę, przy innej okazji przyprawiając całość na sposób iście orientalny. Gdy zaś czytelnik zaczyna myśleć, że już znalazł swego rodzaju rodzinny klucz do powieści, czego go nagłe przemieszczenie się do Grecji…
Ukrytym – i najbardziej prawdziwym – bohaterem powieści jest bowiem Afganistan i jego dzieje przez ostatnie stulecie. Kraj ten ulegał głębokim zmianom, a zarazem przez cały czas zachowywał niezmienny rdzeń. Pisarz jednak nie podziela właściwej dla Zachodu wiary w postęp, wiraże, którym poddawane były – a właściwie są po dzień dzisiejszy – losy Afgańczyków niekoniecznie nastrajają optymistycznie.
„I góry odpowiedziały echem” to książka przesycona melancholią, cechująca się niespieszną akcją, stanowiąca swego rodzaju kompilację przysmaków składających się na wysoce apetyczne danie. Smakowita nie tylko z uwagi na swą egzotyczność i orientalizm, przeciwnie, o iście uniwersalnej estetyce.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
