Akcja książki rozpoczyna się w momencie dojścia Hitlera do władzy w 1933 roku, kilka lat po wydarzeniach opisanych w „Upadku gigantów”. Pojawiają się tu postacie, których losy składały się na fabułę tamtej książki, a także ich dorastające i dorosłe dzieci. W Niemczech mnożą się akty przemocy wobec Żydów, represje wobec politycznych przeciwników partii nazistowskiej.
Rodziny von Ulrichów i Francków czynnie przeciwstawiają się nazistom i płacą za to najwyższą cenę. Wołodia, syn Grigorija Peszkowa, attache przy ambasadzie radzieckiej w Berlinie, prowadzi działalność wywiadowczą, werbując niemieckich informatorów. Jednym z nich jest Werner Franck. Drugi z braci Peszkowów, Lew, realizuje swoje marzenie – emigruje do Ameryki i zdobywa fortunę. Jego córka Daisy przyjeżdża do Londynu, gdzie poznaje sympatyzującą z faszystami rodzinę hrabiego Fitzherberta. Uwodzi syna hrabiego, zostaje jego żoną.
Na uroczystym balu w Cambridge poznaje Lloyda Williamsa, który zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Daisy nie odwzajemnia jego uczucia. Zrozpaczony Lloyd wyjeżdża do Hiszpanii i zgłasza się jako ochotnik do brygad międzynarodowych. Tuż przed wybuchem II wojny światowej los ponownie zetknie go z Daisy...
Pomysł
Kena Folletta na kontynuację
„Upadku gigantów” był dość prosty – dokonał on swego rodzaju pokoleniowego przeskoku, przedstawiając losy dzieci bohaterów pierwowzoru, tych ostatnich zaś odsuwając na drugi czy wręcz trzeci plan. Zabieg ten nadaje całości charakteru swego rodzaju sagi rodzinnej, jakkolwiek znajomość poprzednich wydarzeń nie jest konieczna.
Autor nieustannie przeplata ze sobą historię znaną z podręczników historii z losami zwykłych osób, z jednej strony pozwalając czytelnikowi mieć wrażenie pozostawania w ścisłym centrum decyzyjnym, z drugiej zaś nie utracić sprzed oczu losu zwykłych ludzi muszących zmagać się ze skutkami światowych decydentów.
Niestety z uwagi na dość nieśmiałe wprzęganie nowych postaci całość traci nieco na psychologicznym prawdopodobieństwie, „zwykłość” poszczególnych postaci staje się kwestionowalna, nieco wręcz obraźliwa dla inteligencji czytelnika. Można by wręcz rzec, że Stalini i Roosevelci tego świata się zmieniają, zaś prawdziwe losy obu światowych wojen wykuwają Peszkowowie i Williamsi.
Szczególnie irytujące są rozdziały poświęcone nieznośnie-bo-nieustannie-zdrabnianemu-Wołodii Peszkowowi. Wyłaniająca się z nich wizja państwa bolszewickiego w apogeum stalinizmu jakkolwiek pozostaje zgodna w szczegółach z historycznymi realiami, więc pod względem ogólnym cechuje się stopniem naiwności tak wysokim, ku jakiemu zdolny może być tylko człowiek Zachodu…
Pewną banalnością cechują się również opisy kolejnych i kolejnych romansów bohaterów powieści, ich największą wadą jest zaś ogólna przewidywalność. Daleki jestem od znawstwa literatury „harlekinowej”, ale śmiem twierdzić, iż w przypadku wielu z jej reprezentantów można dopatrzyć się głębszej refleksji nad relacjami uczuciowymi ludzi…
„Zima świata” pomimo swych przywar jest lekturą dostarczającą wiele przyjemności, i to nawet wówczas, gdy od czasu do czasu czytelnik odczuwa frustrację bądź wzburzenie. Lekkość pióra autora jest bowiem niewątpliwa, nie sposób również nie odnieść wrażenia, że jego książka stanowiła owoc nie tylko pracy, lecz i przyjemności towarzyszącej procesowi twórczemu.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
