W nękanych głodem i epidemiami krajach Orientu setki tysięcy ludzi opanowują statki, barki i łodzie. Niepowstrzymaną wściekłą falą ruszają ku Europie. Ów barbarzyński potop powoduje, że Europa umiera. Jej mieszkańcy – z nielicznymi wyjątkami – są od dawna sparaliżowani duchowo, moralnie i fizycznie przez ideologię permisywizmu, poprawności politycznej, tolerancji i multi-kulti. Poddają się więc biernie dzikim hordom. Ostatnie bastiony oporu, wierne ideałom cywilizacji chrześcijańskiej, są bezradne. Niemal już nie ma szlachetnych i mądrych elit.
Rozgrywające się na naszych oczach wydarzenia związane z syryjskimi uchodźcami vel imigrantami odświeżyły zainteresowanie wydaną przed około czterdziestu laty książką
Jeana Raspaila, zmagającego się z postępującą heterogonizacją jego ojczystej Francji, tyleż politycznie, co i emocjonalnie.
Autor przywraca na salony nieco zapomnianą ideę historiozofii, w jego czasach wyznawaną, ba, wręcz zawłaszczoną przez myślicieli marksistowskich, których czas współcześnie, zdaje się, przeminął. Jego własna jednak „historia historii” ma odcień zdecydowanie prawicowy, jakkolwiek obecnie nieco trącący myszką i wręcz egzotyczny niczym francuski chrześcijanin.
Nie jest łatwo odnaleźć klucz do
„Obozu świętych”, w którym zinternalizowanie się z postaciami pozytywnie wyeksponowanymi wymaga zaakceptowania ich zbrodni ludobójstwa, niewątpliwego rasizmu czy choćby czynami niejednoznacznie ocenianymi, takimi jak prowadzenie domu publicznego.
Idée fixe autora jest słowo „rasizm” (i „antyrasizm”), odmieniane we wszystkich przypadkach, a gdyby to było możliwe, to pisarz uczyniłby je także przedmiotem koniugacji. Rasa jest dla niego nośnikiem kultury i cywilizacji (choć dopuszcza on możliwość istnienia „dobrego Gurkha”), której przywary znakomicie on sobie uświadamia, lecz która jest pomimo wszystko dla niego wartością samą w sobie.
Zapewne czterdzieści lat temu
„Obóz świętych” byłby prezentowany jako dzieło służące „przekonaniu przekonanych”, tymczasem współcześnie może się jawić jako nośnik i wyraziciel pewnego niepokoju, towarzyszącego tuż po przebudzeniu z koszmaru. Jak się jednak zdaje, jest ono zanadto podatne na ideologiczne nadużycia w politycznych wojenkach, co miast wzmacniać jego wymowę, osłabi ją.
Raspail droczy się z czytelnikiem, w istocie potępiając go niezależnie od zajętego przezeń stanowiska, a co jeszcze zabawniejsze, pozostawiając go w przekonaniu co do słuszności prezentowanych racji.
„Obóz świętych” nie niesie jednak za sobą żadnego pozytywnego przekazu, jakkolwiek niebanalnym by nie był. Jest on kasandryjskim wieszczeniem, dalekim jednak od jeremiaszowskich napomnień – zwiastuje on otchłań, lecz bez nadziei na wydobycie się zeń.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
