Jak na kogoś, kto wcale nie zamierzał naruszać kruchej równowagi sił w układzie słonecznym, Jim Holden zrobił to naprawdę porządnie.
Choć Ziemia i Mars przestały do siebie strzelać, ich sojusz legł w gruzach. Planety zewnętrzne i Pas nie czują się jeszcze pewnie w świeżo zdobytej – być może tymczasowej – autonomii.
I właśnie wtedy na jednym z księżyców Jowisza atakuje pojedynczy superżołnierz, mordując oddziały Ziemian i Marsjan, na nowo wzbudzając zarzewie wojny. Wszyscy starają się odkryć, czy to zapowiedź ataku obcych, czy też niebezpieczeństwo kryje się znacznie bliżej domu.
„Przebudzenie Lewiatana” nie było nowatorską powieścią pod względem fabularnym, jego główny wątek wpisuje się w wielopokoleniową sztafetę obaw przed Obcymi, zwłaszcza działającymi ramię w ramię ze zdehumanizowanymi, przywodzącymi na myśl nazistowskie think-tanki korporacjami. Autorzy tej powieści jednak uczynili to na tyle wdzięcznie, szanując wiele naukowych faktów zwyczajowo deptanych przez twórców mniej ambitnych przedstawicieli gatunku, że ich dzieło spotkało się z uznaniem rynku, a w konsekwencji naturalnym marketingowym prawem doczekało się kontynuacji.
Zasadniczy problem związany z
„Wojną Kalibana” polega na tym, że pozycja ta została stworzona wedle tego samego wzoru co poprzedniczka, czasami aż w komiczny sposób. Amerykańscy pisarze uznali, że ich czytelnicy wzorem inżyniera Mamonia „najbardziej lubią te piosenki, które już znają”, co może spotkać się z buchalteryjnym uznaniem, ale już niekoniecznie literackim.
Nowo wprowadzone postacie wzbudzają zaś mieszane uczucia. Niemal każda z nich nosi w sobie pewien ładunek komizmu – choć Bobby najmniejszy – każda jednak cechuje się nieco odmiennym temperamentem. Paradoksalnie jednak żadna z nich nie potrafi nawiązać z czytelnikiem uczucia bliskości tożsamego Millerowi z pierwszej tomu cyklu, pomimo zastosowania doń mocno już wyeksploatowanego wzorca.
„Wojna Kalibana” pozwala również nieco bliżej poznać Ziemię przyszłości i odwołującego się doń – bądź naprzeciw niej – Marsa. Autorzy jednak wyraźnie mniej komfortowo czuli się podejmując zagadnienia ekonomiczno-społeczne, po ich ledwie muśnięciu wycofali się szybko niczym ślimak do swej muszli.
Druga odsłona
„Ekspansji” to książka nie tak udana jak pierwowzór, na którego tle jawi się jako dość wtórna – a przecież i tom inicjujący nie był Czomolungmą oryginalności. Jednakże cechuje się ona na tyle wdzięcznym warsztatem i płynnością konstrukcji, iż jej lektura mimo rzeczonych przywar dostarcza sporo przyjemności.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
