Bohaterów powieści poznajemy w chwili, gdy kończą studia i przenoszą się do Nowego Jorku. Przetrwanie, nie mówiąc już o sukcesie, w jednym z najwspanialszych miast świata nie jest łatwe, lecz szczęście wydaje się im sprzyjać. Pełen temperamentu JB jest malarzem i z czasem zaczyna brylować w kręgach nowojorskiej bohemy. Malcolm zostaje uznanym architektem, a Willem robi błyskotliwą karierę aktorską. Najbardziej tajemniczy z nich, Jude, przejawia wybitny talent matematyczny, a jako prawnik również odnosi sukces za sukcesem. W przeciwieństwie do przyjaciół nigdy jednak nie wspomina o swojej przeszłości ani o rodzinie, choć poważne problemy zdrowotne i emocjonalne wskazują na to, że w jego życiu wydarzyło się coś, o czym nie potrafi zapomnieć.
Willem, Malcolm i JB stopniowo odkrywać będą straszną prawdę, która kładzie się cieniem na całym życiu przyjaciela. Nieuchronnie nadchodzi dla nich czas trudnej próby empatii i dojrzałości. Co będą gotowi poświęcić, by ratować Jude’a, pogrążającego się w mroku? Oto poruszająca do głębi opowieść o życiu w wielkim mieście, które daje szansę na zapomnienie o przeszłości, oraz o życiu w bólu, który nie pozwala zapomnieć. To proza, która w całym swoim pięknie opisuje doświadczenie zła, granice ludzkiej wytrzymałości i tyranię pamięci.
Miasto Nowy Jork nie podbiła serc ludzi w takim stopniu jak Paryż czy Wenecja, lub choćby Dublin u Irlandczyków i miłośników twórczości
Joyce’a, lecz nie można w żadnym razie powiedzieć, iż stanowi ona białą plamę dla sztuki. Lokacja ta jest właśnie bohaterką powieści
„Małe życie”.
Początkowo u czytelnika wywoływane jest wrażenie, iż opowieść będzie koncentrowała się na czterech osobach przyjaciół z akademika w college’u, o zupełnie różnych pochodzeniach i historiach życiowych. Są to artyści, ale też prawnicy, wywodzący się tyleż z biblijnego interioru, co i nowo powstałej nowojorskiej arystokracji. Autorka po kolei zaczyna przybliżać ich losy, które skierowały ich ku sobie… aż poprzestaje na osobie Jude’a.
W istocie jest to bowiem powieść o fascynująco nietypowym człowieku, którego dzieciństwo stanowiło istny koszmar, skrywany przed całym światem, a którego odpryski czytelnik stopniowo poznaje. Co jednak gorsza, jego porozbijana osobowość szybko zaczyna czytelnika może nawet nie obciążać, co irytować, nie jest łatwo okazać się osobą tolerancyjną czy po prostu wyrozumiałą.
„Małe życie” dość szybko jednak staje się powieścią w istocie o tzw. problemach Pierwszego Świata, dość szeroką garścią czerpie z wyobrażeń o tzw. high life’ie, popadając w pretensjonalność, rażąc jednak pewną łatwością osuwania się w konwencje. Jest to o tyle niezrozumiałe, że w szeregu scen autorka dowodzi niebanalności swego zmysłu obserwacyjnego, pozwalając jednak sobie podporządkować rzeczywistość własnym poglądom, sprzeniewierzając się jednak w ten sposób deklarowanej roli widza.
Recenzowana pozycja jest dość monumentalną opowieścią, w przypadku której jednak autorka zbyt łatwo porzuciła szereg fascynujących wątków. Jej wybory pozwalają jej przyciągnąć szerokie zainteresowanie, lecz zarazem pozbawiają jej powieści charakteru ponadczasowego i ponadwymiarowego.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
