Uciekając przed bitwą między asami, dżokerami i natolami, Blaise ucieka na planetę Takis w ciele doktora Tachiona, pozostawiając Tacha w ciele ciężarnej bezdomnej nastolatki. Blaise zmierza na Takis na pokładzie statku kosmicznego swego dziadka, marząc o nowych podbojach. Tachion musi sprzedać własną duszę, by dotrzeć na Takis, a gdy już tam się znajdzie, zostanie zmuszony stawić czoło wnukowi pośród politycznych i militarnych machinacji tamtejszego społeczeństwa. Czeka go gąszcz intryg i zdrad, a stawką tej batalii jest los całego świata.
„Dzikie Karty” to bardzo specyficzne dziełko – z jednej strony historia w nich opowiadana stanowi spójny ciąg, opierając się na ciekawym koncepcie przenikania się znanej nam historii i rzeczywistości z wątkami ze wszech miar fantastycznymi kreującymi rzeczywistość alternatywną, z drugiej zaś stanowi poniekąd antologię zbliżonych co do formy tekstów pochodzących jednak od różnych autorów, a przez to jednak nieco odmiennych stylem oraz duchem. Mieszanka ta jednak w praktyce sprawdzała się znakomicie, znajdując kolejnych i kolejnych czytelników, a przez to ekonomiczne warunki do powstawania kontynuacji. I w ten oto sposób nastał dziesiąty tom serii.
„Podwójny pasjans” jednak znacząco różni się od pierwszych odsłon cyklu, albowiem w odróżnieniu od poprzedników tak naprawdę ma on jednego autora (a właściwie autorkę). Co prawda nad spójnością całości wciąż gdzieś w tle czuwa
George R.R. Martin, niemniej jednak
Melinda Snodgrass - wbrew wielkości czcionki uwidocznionej na okładce – w istocie samodzielnie wiedzie prym w snuciu historii.
Świat
„Dzikich Kart” dobrze wie, że Ziemia nie stanowi jedynego domostwa (inteligentnego) życia we wszechświecie – przekonał się o tym parokrotnie na własnej skórze (i to jak najbardziej dosłownie) – niemniej jednak bohaterowie dotychczasowych powieści z reguły byli przywiązani do „niebieskiej kropki”, ba, nawet niechętnie opuszczali terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki. W
„Podwójnym pasjansie” jednak ów terracentryzm stanowi już pieśń odległej przeszłości, jego bohaterowie ruszają bowiem ku gwiazdom, a przynajmniej tej jednej, wokół której krąży Takis, rodzinna planeta Tachiona.
W konsekwencji całość uzyskuje charakter typowej space opery, czyli historii z ludźmi, acz przebranymi w dziwne stroje, w otoczeniu specyficznego zwierzyńca „nie z tej ziemi”. Nie da się ukryć, że wyniesienie historii nie tylko ponad ziemską atmosferę, lecz daleko poza granice heliopauzy stwarzało ogromną szansę, która jednak nie została w pełni wykorzystana. Ani nawet w dużej części.
Sama historia jest mimo swych przywar wciągająca, choć liczba tych wad nie jest bynajmniej skromna. Jest to tym bardziej zdumiewające zważywszy na fakt, iż szereg rozdziałów w istocie dalekich jest od utrzymywania czytelnika w napięciu, przeciwnie, atmosfera wielu stron jest bardzo swobodna, wręcz humorystyczna, nawet jak na standardy tego cyklu.
„Podwójny pasjans” to książka warsztatowo bez zarzutu, raz czy drugi umiejętnie zaskakująca czytelnika, nie sposób jednak nie odnieść wrażenia, że stanowi ona krok w kierunku rozczarowującym zdeklarowanych fanów. Śmiem twierdzić, że jest ona zbyt pokracznie „feministyczna”, by spotkać się z uznaniem osób doceniających wymowę społeczną dotychczasowych części, a zarazem zanadto dziwaczna, by przekonać do siebie nowych odbiorców.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
