Wojna pięciu królów zbliża się powoli do końca, a Lannisterowie i ich sojusznicy uważają się za zwycięzców. Jednakże nie wszystko w kraju idzie dobrze. Po śmierci króla-potwora, Joffreya, władzę w Królewskiej Przystani przejęła Cersei. Śmierć Robba Starka złamała kręgosłup buntowi północy, a rodzeństwo Młodego Wilka rozproszyło się po całym królestwie. Jest jeszcze kilka inych osób mogących rościć sobie pretensje do Żelaznego Tronu, ale są one zbyt słabe lub przebywają za daleko, by mogły stanowić realne zagrożenie. Jak po każdym wielkim konflikcie, wkrótce zaczynają się też zbierać niedobitki, banici, renegaci i padlinożercy, którzy ogryzają kości poległych i łupią tych, którzy wkrótce również rozstaną się z życiem. W Siedmiu Królestwach ludzkie wrony zgromadziły się na bankiet z popiołów...
Codzienne życie często może się nam wydawać szare jak gierkowskie bloki wznoszące się na licznych osiedlach polskich miast, pozbawione jakiegokolwiek uroku jak zimowe niebo. Wszystko to rodzić może pragnienie ucieczki do świata pełnego przygód i nieprawdopodobnych wręcz wydarzeń, świata, któremu obca jest szarzyzna i nuda. Często jest to świat literatury fantasy, ale często można weń znaleźć nie to, czego się szukało. I poczuć się naprawdę usatysfakcjonowanym.
„Uczta dla wron. Sieć spisków” kolejny raz przenosi nas do Westeros, a czasami i do innych krain, wielkiej jednak dozy braku krytycyzmu wymagałoby stwierdzenie, iż jest to świat od tego, który znamy na co dzień. Wszechobecna wojna, pustosząca miasta oraz wioski, pola i spichlerze, grabiąca ludzi ze wszystkiego, co do nich należy, nie wyłączając życia – czy aby na pewno to takie porywające? Co gorsza, równie okrutne wojny, niejednokrotnie zaś jeszcz e bardziej wyzbyte jakichkolwiek zasad, toczą się po cichu, w kuluarach wielkich pałaców i świątyń. Czy nie dane nam będzie tego uświadczyć chociażby włączając telewizor?
Otóż nie, nie wtedy, gdy narrację snuje
George R. R. Martin, mający szczególną łatwość ukazania nie tylko drugiej, nie tylko trzeciej, ale nawet i czwartej strony każdego medalu (wskazując przy tej okazji potężne błędy współczesnego stanu wiedzy w dziedzinie fizyki). Zaiste jest czymś niesamowitym, jak właściwie ze strony na stronę zmienia on sposób myślenia czytelnika, każe odrzucić mu wcześniej przyjęte aksjomaty, jednocześnie nie prowadząc do poprucia szaty fabularnej, lecz przeciwnie, wygładzenia jej tam, gdzie dotychczas znajdowało się niedostrzegalne zagniecenie.
Porzucając te dzianinowe skojarzenia natychmiast należy... sięgnąć po kulinarne – amerykański pisarz jest wybitnym kucharzem, którego każde kolejne danie stanowiąc prawdziwy rarytas ani przez moment nie budzi uczucia przesytu, ale pragnienie dokładki.
„Sieć spisków” nie kipi aż tak od akcji, pełnej bitew i potyczek jak
uprzednie części cyklu, w żadnym jednak razie nie można tego uznać za jej słabość czy wadę. Bynajmniej, emocje powoli zaczynają sięgać szczytów, których nie dane nam było uświadczyć przy lekturze opisu niejednego starcia, a spadają one na czytelnika dosłownie niczym grom z jasnego nieba, zupełnie niespodziewanie i z wielkim hukiem. Książka to doprawdy wyśmienita.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Uczta dla wron. Sieć spisków (A Feast for Crows. Vol. 2)
