Sabriel jest córką legendarnego Abhorsena – wielkiego maga i nekromanty. Do pewnego momentu prowadzi spokojne życie nastolatki, uczennicy szkoły dla dobrze urodzonych panien. Wie już jednak, że nie ucieknie od przeznaczenia. Musi odnaleźć ojca, któremu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, a jednocześnie przejąć jego obowiązki i pomagać zaklętym duszom zmarłych znaleźć się w Krainie Śmierci, by nie zagrażali żyjącym. Pomagają jej w tym gadający kot Mogget i strażnik królewski Touchstone. Wszyscy razem udają się w niebezpieczną podróż na krańce Starego Królestwa.
Nie jest łatwo wyróżnić się oryginalnością w gatunku fantasy – choć
Tolkien nie był bynajmniej pierwszy, to wielu twórcom trudno wyzwolić się spod jego wpływu. Tymczasem takich przytłaczających tytanów gatunek liczy sobie więcej, czasami więcej najprostszą drogą ku odmienności jest po prostu „wywrócenie stołu” i kompletne odwrócenie założeń – jak to uczynił
Garth Nix.
Z reguły bowiem nekromanci są ucieleśnieniem zła, jeśli nie stanowią głównych szwarccharakterów, to niewątpliwie zaliczają się do drużyny szeroko rozumianego Zła, w „najlepszym” razie zaś ich rola sprowadza się „tylko” do pomniejszego elementu bestiariusza, niejako przestankowego w drodze do walki z większym zagrożeniem. Tymczasem pisarz z Antypodów z nekromancji uczynił główny wątek swej powieści, a wokół ich adeptów ogniskuje uwagę czytelnika.
Chcąc nie chcąc musiał on jednak zmierzyć się z całą demonologiczną otoczką towarzyszącą przemieszczaniu się między życiem a śmiercią. Efekt końcowy można uznać za połowicznie udany. Z jednej strony autor bowiem uciekł tyleż od makabry, co i groteski, z drugiej strony nie potrafił jej jednak oswoić na tyle, by jej oczywistość dla głównych postaci stała się takową również dla odbiorcy jego tekstu.
Adresatem przedmiotowej pozycji jest czytelnik – czy też czytelniczka – nastoletni, gotów chłonąć doznania całego świata ze wszech miar pełną piersią. W konsekwencji akcja recenzowanej pozycji nieodmiennie nie tyle nawet prze, co rwie do przodu, budząc jednak pewne uczucie przesytu. Nadto nie sposób całości uznać za nieco mimo wszystko zbyt pretensjonalną, choć można w niej odnaleźć elementy związane z takimi tematami jak menstruacja czy seks (acz nie pornografia tudzież erotyka).
„Sabriel” to opowieść specyficzna, która spotka się z uznaniem niejednego odbiorcy, lecz zarazem wywoła zmęczenie i obojętność u całej rzeszy pozostałych. Wskazana jest raczej jako lektura dla czytelnika nieco mniej wyrobionego (co nie znaczy, że o kiepskim bądź przeciętnym guście), nie cechującego się doświadczeniem w obcowaniu z całą plejadą gwiazd gatunku.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
