Douglas Adams był pisarzem popularnym na całym świecie. Jest to zasługa przede wszystkim jego tzw. trylogii w pięciu tomach „Autostopem przez galaktykę”. Był on także autorem scenariusza serialu telewizyjnego „Doktor Who”, oraz twórcą książek o przygodach Dirka Gently’ego. Jednak przełom w jego życiu nastąpił po napisaniu wspomnianej trylogii. Książki z tej serii są nietuzinkowe, ale czy wszystkie są na jednakowym poziomie?
„Życie, wszechświat i cała reszta” jest trzecią częścią cyklu. Powieść kontynuuje fabułę z poprzednich części. Artur Dent już kilka lat przebywa w czasach prehistorycznych. Nagle w dziwnych okolicznościach zostaje przeniesiony do współczesności, wprost na boisko do krykieta, na którym rozgrywany jest mecz. Oczywiście powoduje to niemałe zamieszanie. W pewnym momencie na boisku pojawia się statek, z którego wychodzą białe roboty, niszcząc bramkę do krykieta i wywołując panikę. Artura natomiast zabiera jego stary znajomy Slartibartfast, który niespodziewanie przyleciał swoim statkiem.
Na pokładzie Artur dowiaduje się, że białe roboty są wysłannikami z planety Krikkit. Dawno temu władcy wspomnianej planety chcieli zniszczyć cały wszechświat. Zostali za to skazani na uwięzienie na swojej planecie. Odtąd Krikkit był otoczony polem siłowym, którego nikt nie mógł przekroczyć. Jednak wcześniej z planety wydostało się kilku mieszkańców. Było to kilka robotów, którzy zdecydowali się odnaleźć klucz i uwolnić swoich władców. Na ich drodze staje jednak, całkiem przypadkowo, Artur Dent, na którego barkach spoczywa los „wszechświata i całej reszty”.
„Życie, wszechświat i cała reszta” jest niezłą książką, jednak zdecydowanie najsłabszą z całej serii. Fabuła jest bardzo chaotyczna, o czym zresztą wspominał sam autor.
Adams mówił, że książka powstawała w warunkach, w jakich nie należy robić nawet regału na książki. Niestety to widać. Liczne wydarzenia nie są powiązane ze sobą w jedną całość. Gdyby wycięto część z nich, czytelnik nie spostrzegłby, że czegoś brakuje. Czasem miałem wrażenie, że czytam nie powieść, a zbiór opowiadań. Jeśli chodzi o humor, to podczas lektury poprzednich części śmiałem się dużo częściej.
Nie oznacza to jednak, że książka jest pozbawiona wszelkich zalet.
Adams uważał, że zawarł w niej kilka najlepszych rzeczy jakie napisał. Chodzi tu o wątek Agrajaga i epizod z lataniem. Trzeba przyznać, że jest to prawdą. Czytając fragment gdy Artur spotyka sfrustrowanego Agrajaga bawiłem się przednio. Podobnie podczas lektury encyklopedycznego opisu latania, uśmiech musi pojawić się na twarzy czytelnika. Do tego wszystkiego dodałbym jeszcze motyw latającej prywatki. Czytając książkę będziecie wiedzieli o czym mowa.
Ale czy tych kilka elementów wystarczy by zachęcić do przeczytania książki? Wydaje mi się, że jest ona kierowana głównie do fanów całego cyklu. Przypadkowy czytelnik, który zaczyna swoją przygodę z serią od trzeciego tomu, nie odnajdzie się w świecie stworzonym przez autora, może mu nie przypaść do gustu humor zawarty w książce. Muszę przyznać, że sam dość długo nie mogłem się przekonać do
Adamsa. Jednak po lekturze całego cyklu patrzę przychylniejszym okiem na
„Życie, wszechświat i całą resztę”.
Reasumując, książka nie do końca jest udana. Wiele jej elementów wypada słabiej niż w pozostałych częściach. Nie zmienia to faktu, że prawdziwi miłośnicy talentu
Douglasa Adamsa, których bez wątpienia jest bardzo wielu, odnajdą w trzeciej części cyklu coś wartego uwagi. Bo pomimo tej małej wpadki nie należy zapominać, że
Adams był pisarzem utalentowanym, pomysłowym i obdarzonym niezwykłym poczuciem humoru.
|
| Autor: Chochla
|
|
|
|
|
Tytuł: Życie, wszechświat i cała reszta (Life, The Universe and Everything)
