Ziemia. Okres kredy.
Mrówki i dinozaury – stworzenia zupełnie niepodobne do siebie nawzajem, ale świetnie się uzupełniające – z biegiem czasu nawiązały ścisłą współpracę. Podstawą ich sojuszu były zwykłe usługi dentystyczne. Ale z tych skromnych początków wzięły się pismo, matematyka, komputery, fuzja jądrowa, antymateria, a nawet podróże kosmiczne – prawdziwa epoka cudów! Tak wspaniałe przedsięwzięcia mają jednak swoją cenę. Mrówczo-jaszczurza cywilizacja w miarę rozwoju najpierw zaczęła niszczyć biosferę, a potem wszystko, co jest od niej zależne.
Mimo to dinozaury nie chciały słuchać ostrzeżeń mrówek o nadciągającej katastrofie ekologicznej. Owady stanęły przed wielkim dylematem: zniszczyć dinozaury czy zginąć wraz z nimi?
Już od starożytności znana jest metoda mówienia o rzeczywistości i współczesności poprzez bajki, których głównych bohaterów stanowią często zwierzęta. Czasami owa „ezopowa mowa” służyć ma uniknięcia represji grożących za otwarte głoszenie prawdy, czasami zaś upraszcza zrozumienie wypowiedzi bądź uświadamia stopień własnej głupoty i ślepego uporu trwania w niej. Po ową manierę postanowił sięgnąć również
Cixin Liu.
„O mrówkach i dinozaurach” stanowi bowiem ze wszech miar opowieść o ludzkości, rozpatrywanie jej bowiem w jakichkolwiek „poważniejszych” kategoriach będzie prowadziło tylko i wyłącznie na manowce. Każdy zoolog czy paleontolog wzruszyłby ramionami – jeśli by się nie oburzył – na całe mnóstwo nieścisłości, nielogiczności bądź ewidentnych bzdur. Chodzi tu jednak nie o detale, lecz ogólną symbolikę.
Po Hiroszimie i Nagasaki – jak też wejściu w posiadanie broni atomowej najpierw przez Związek Radziecki, a następnie szereg innych państw – współczesne doktryny wojskowe sprowadzają się tak naprawdę do wzajemnego odstraszania i gwarancji odwetu, a więc tak naprawdę uczynieniu wojny absolutnie nieopłacalną, niemożliwą do wygrania. Chiński prozaik w swoim stylu uświadamia jednak, że tego rodzaju podejście rodzi jednak wielkie ryzyko, zwłaszcza gdy pojawi się „ten trzeci”.
„O mrówkach i dinozaurach” w dużej mierze stanowi jednak o sztuce komunikacji – jak też braku zdolności osiągnięcia porozumienia. Wskazuje on, że ów dyssens często stanowi pochodną wąskiej perspektywy czubka własnego nosa, niezdolności dostrzeżenia różnorodności świata, bogactw zawdzięczanych innym.
Omawiana pozycja nieprzypadkowo ukazała się po trylogii zainicjowanej przez
„Problem trzech ciał” czy
„Erze supernowej”, jest ona od nich bowiem znacząco lżejsza, mimo że stanowi o globalnej zagładzie. Niestety pozostawia ona czytelnika ze znacznie mniejszą liczbą pytań i refleksji, jej wartość jednak polega na tym, iż przypomina ona o wiszącym nad całą ludzkością mieczu Damoklesa, o którym w ostatnich dziesięcioleciach ta chyba nieco zbyt łatwo zapomniała.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
