Pół wieku po bitwie w dniu Sądu Ostatecznego groźba powiadomienia Wszechświata o położeniu Trisolaris wciąż powstrzymuje kosmitów przed opanowaniem Ziemi. Dzięki zdobyciu trisolariańskiej wiedzy Ziemia przeżywa wyjątkowy okres dobrobytu. Ludzka nauka się rozwija, a Trisolarianie poznają ziemską kulturę, więc wydaje się, że obie cywilizacje będą mogły dalej współpracować. W tej epoce budzi się z hibernacji Cheng Xin, ekspertka techniczna z początków dwudziestego pierwszego wieku. Przynosi ze sobą wiedzę o zapomnianym programie z czasów kryzysu, który może na zawsze zburzyć równowagę między dwoma światami. Czy ludzkość sięgnie do gwiazd, czy też umrze w kołysce?
Zakończenie
„Ciemnego lasu” było optymistyczne i pesymistyczne zarazem – z jednej strony ludzkości udało się przetrwać, teoretycznie oddalając zagrożenie ze strony Trisolarian, z drugiej jednak nie sposób było przeoczyć fakt, że udało się to wyłącznie dzięki powołaniu się na interwencję kogoś silniejszego, kto chętnie spuściłby łomot obu stronom. I to właśnie wątek tego ostatniego stanowi kanwę powieści wieńczącej trylogię chińskiego pisarza.
Pierwsze rozdziały mogą się jednak jawić jako mylące – sugerują one, że powieść będzie stanowiła niejako „dogrywkę” między dwiema cywilizacjami wyrosłymi zaledwie kilka lat świetlnych od siebie. Autor zresztą całkiem zręcznie zarządza tu atmosferą strachu, lekką ręką i wręcz niepostrzeżenie wprowadzając całkiem drastyczne koncepty.
Jednakże nowi bohaterowie tej opowieści to osoby, którym dane będzie całkiem dosłownie sięgnąć gwiazd, można bowiem rzecz, iż prędkość ich ekspansji rośnie wykładniczo, a znana nam prędkość światła nie będąc wprost podważaną przestaje stanowić granicę, a już z pewnością nie limituje ona wyobraźni twórcy.
Szkoda tylko, że czasami Cixin Liu na tyle daleko wysforuje się naprzód w swych zamysłach fabularnych, iż sięga on po pomoc ze strony boskiego bytu. Żeby miało to miejsce raz, to grzech ten współcześnie z uwagi na swą powszechność zaczął się zaliczać do tych lekkich, acz niestety brak u autora mocnego postanowienia poprawy i nie raz go powtarza.
Na wielkie uznanie jednak zasługuje nawet nie tyle skala imaginacji Chińczyka, co jego ewidentne zafascynowanie nauką. Poruszane przezeń zagadnienia, tematy stanowiące tło dla biegu fabuły równie dobrze mogłyby powstać w kręgu zawodowych naukowców, których postawiono by przed zadaniem uśpienia grupy brzdąców wymyśloną na poczekaniu opowieścią. Jakkolwiek momentami dość drastyczną.
„Koniec śmierci” to powieść, którą już bez dużego skrępowania można zaliczyć do gatunku space-opery, zarazem jednak dalece bardziej „naukowej” niż różnorakie odsłony
„Star Treka” czy
„Battlestar Galactici”. Jest to pozycja bardziej udana od
drugiej odsłony serii i stająca w szranki z
pierwszą, choć przegrywająca z nią.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
