Gdy w spokojnym miasteczku Fjällbacka na zachodnim wybrzeżu Szwecji zostaje znaleziona martwa Alexandra Wijkner, wszystko wskazuje na to, że popełniła samobójstwo. Matka kobiety ma jednak wątpliwości i prosi przyjaciółkę córki z dzieciństwa, pisarkę Erikę Falck żeby przyjrzała się tej tragedii. Erika, która powróciła w rodzinne strony by poukładać własne sprawy, wspólnie z Patrikiem Hedströmem, kolegą z młodzieńczych lat, a obecnie policjantem, próbują rozwikłać sprawę. Wkrótce zaczynają podejrzewać, że śmierć Alex ma związek z mroczną tajemnicą z przeszłości.
Ostatnimi czasy dużą popularnością zaczęły się cieszyć powieści kryminalne zza Morza Bałtyckiego, z mroźnej i jakże niezwykłej dla polskiego czytelnika Szwecji, kraju kojarzącego się dotychczas raczej z twórczością
Astrid Lindgren, skierowaną do dziecięcego odbiorcy, niźli z twórczością mającej za przedmiot zbrodnię, i to właściwie najpoważniejszą. Początek owej mody – czyniącej fascynację takową literaturą zza wschodniej granicy niejako passé – wyznaczył znakomity cykl autorstwa nieodżałowanego
Stiega Larssona. Czy dzieła innych jego rodaków dorównują jednak klasie serii poświęconej Mikaelowi Blomkvistowi?
Camilla Läckberg jest autorką szeregu powieści rozgrywających się w scenerii prowincjonalnego szwedzkiego miasteczka Fjällbacka, które rozeszły się w milionowych nakładach, co może sugerować, jakoby czytelnik miał do czynienia z prawdziwą następczynią
Agathy Christie. Nic nie jest jednak w stanie zwieść równie dobrze co statystyka…
Akcja
„Księżniczki z lodu” rozpoczyna się w sposób dość typowy dla gatunku, a mianowicie przedstawieniu głównej bohaterki – Eriki Falck – odkrywającej nagle zwłoki swej dawnej przyjaciółki, co każe jej podjąć poszukiwania sprawcy tego odrażającego czynu. Szwedzka autorka nie lubuje się w konwencji „zabili go i uciekł”, skrywając przed czytelnikiem tożsamość osoby mordercy aż do ostatnich stron książki, niejako drocząc się z odbiorcą i podsuwając mu pod nos szereg fałszywych tropów.
Niestety,
Camilli Läckberg brakuje kunsztu przywołanej wyżej angielskiej mistrzyni gatunku, szereg sugestii wręcz razi swoją oczywistością i topornością, a samo zakończenie jest zgodne z podejrzeniami czytelnika, i to równie mało „wyspecjalizowanego” w kryminałach co niżej podpisany. Co więcej, także sama konstrukcja psychologiczna poszczególnych bohaterów pozostawia wiele do życzenia, są oni przewidywalni i dobrze zawierają się w czerni wad – jak komisarz Mellberg – czy bieli zalet i talentów – jak choćby Patrik Hedström.
Zresztą osoba tej ostatniej postaci również jest symptomatyczna, stosunkowo szybko on bowiem niejako „przejmuje pałeczkę” śledztwa, teoretycznie głównej bohaterce pozostawiając rolę stereotypowo kobiecą, to jest pocieszania znękanej siostry oraz rozmyślania o wspólnej bajecznie się zapowiadającej przyszłości z wybrankiem serca. Cała książka jest w ogóle bardzo przesycona płcią autorki, niestety w pejoratywnym znaczeniu. Bynajmniej nie chodzi tu o małą wrażliwość – szowinistycznego, rzecz jasna – recenzenta, przez cały czas lektury nie mogłem wszakże pozbyć się wrażenia, iż Szwedka nie była do końca zdecydowana, czy chce pisać kryminał, czy też powieść obyczajową. Dla uczciwości wywodu godzi się jednak odnotować, że siostra niżej podpisanego była odmiennego zdania…
„Księżniczka z lodu” to książka od razu zamierzona na pierwszą część cyklu, co przejawia się w szeregu niezakończonych wątków, jak i takim przedstawieniu cech postaci, które ewidentnie wymagają dalszego zgłębienia, a przynajmniej stworzeniu nadziei dokonania takowej prezentacji. Lektura tej książki niekoniecznie jednak musi skłaniać ku sięgnięciu po dalsze odsłony serii, nie tak jak elektryzujący
„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” Larssona.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Księżniczka z lodu (Isprinsessan)
