Świetliści Rycerze muszą znów powstać. W końcu wypowiedziano starożytne przysięgi, spreny powracają. Ludzie szukają tego, co zostało utracone. Być może ta misja ich zniszczy.
Wiatrowy zagubił się w strzaskanej krainie i balansuje na granicy między zemstą a honorem. Tkaczka Światła, którą powoli pochłania przeszłość, poszukuje kłamstwa, którym musi się stać. Kowal Więzi, zrodzony z krwi i śmierci, teraz próbuje odbudować to, co zostało zniszczone. Badaczka, od której zależą losy dwóch ludów, zostaje zmuszona do dokonania wyboru między powolną śmiercią a straszliwą zdradą wszystkiego, w co wierzy.
Najwyższy czas, by się przebudzili, nadchodzi bowiem Wieczna Burza.
I przybył Skrytobójca.
Specyfika cyklu wydawniczego sprawiła, że nie przyszło nam – polskim czytelnikom – długo czekać na kontynuację
„Drogi królów”, zwłaszcza że amerykański pisarz – jak sam twierdzi w przedmowie – z pomysłem na daną serię nosił się (i ideę tę nieustannie cyzelował) przez około dwie dekady.
W konsekwencji w nasze dłonie trafia dzieło, które już na pierwszy rzut oka robi wrażenie swoją objętością, niemal identyczną, jak to było w przypadku poprzedniczki. Efekt ten bynajmniej nie jest wynikiem żadnych sztuczek edytorskich, czcionka bynajmniej nie jest wielka (ba, jest znacznie skromniejsza i bardziej zbita, niż choćby przy okazji takiego czwartego tomu
„Pomnika cesarzowej Achai”), każdego „miłośnika cegieł” czeka więc prawdziwa uczta.
Uczta, gdyż serwowane danie jest zaiste przednie, właściwie brak w nim jakichkolwiek dłużyzn. O ile w przypadku
„Drogi królów” niektóre wątki mogły drażnić – by wskazać na motyw Shallan – tutaj wręcz wysuwają się one na pierwszy plan, stając się wręcz atutem całości. No, może retrospekcje są zbędne, szybko bowiem czytelnik orientują się, ku jakiemu z zamierzenia zaskakującemu zwieńczeniu one zmierzają.
Konstrukcja, jak wspomniano wyżej, jest przemyślana, co daje o sobie znać chociażby przy takich drobnostkach, jak pseudocytaty otwierające kolejne rozdziały – nawet one są nieprzypadkowe, ich wzajemny szyk, jak i treść poszczególnych.
Największą wadą, choć w oczach wielu osób będzie to z pewnością zaleta, jest fakt, że książka ta bynajmniej nie kończy cyklu, choć na pierwszy rzut oka mogłoby się tak zdawać. Miłośnicy twórczości
Sandersona dostrzegą tutaj pewną drobną aluzję do
innego znanego cyklu tego twórcy.
„Słowa światłości” są w mojej ocenie przedstawicielem rzadkiego gatunku, a mianowicie kontynuacji jeszcze bardziej udanych od pierwowzoru.
Brandon Sanderson posiada niezwykle lekkie pióro – odwołujące się jednak do wcale nielekkich środków – i trudno nie odnieść wrażenia, iż dopiero teraz wyzwolił się z kajdan ograniczeń towarzyszących wstępnemu zaprezentowaniu kompletnie nowego uniwersum.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
