Alex Scarrow zaczynał jako grafik, po czym zdecydował, że zostanie projektantem gier komputerowych. W końcu dojrzał i został pisarzem. Napisał wiele popularnych thrillerów oraz kilka scenariuszy, ale to pisanie dla młodzieży pozwala mu do woli cieszyć się pomysłami i koncepcjami, którymi bawił się podczas tworzenia gier. Mieszka w Norwich z synem Jakubem, żoną Frances i dwoma bardzo grubymi szczurami.
Na początku była teoria: w 2029 roku utalentowany chiński matematyk, Edward Chan, napisał rozprawę naukową, w której twierdził, że, przynajmniej teoretycznie, można wygiąć czasoprzestrzeń i utworzyć w niej dziurę. Już w 2044 roku udało się stworzyć sprawny prototyp wehikułu. Zbudował go Roald Waldstein, genialny fizyk samouk. W pojedynkę, pracując w swoim garażu, zdołał pokonać korporacje i rządy i przekuł teorię w sprawne urządzenie do podróży w czasie.
Liam O’Connor powinien utonąć na Titanicu w 1912 roku. Maddy Carter powinna zginąć w katastrofie lotniczej w 2010 roku. Sal Vikram powinna spłonąć w pożarze w roku 2026. Jednak na chwilę przed wydaniem ostatniego tchnienia ujrzeli przed sobą tego samego tajemniczego mężczyznę, który powiedział: złap mnie za rękę… Liam, Maddy i Sal nie zostali jednak ocaleni. Zostali zwerbowani do tajnej organizacji, o której istnieniu nikt nie wie. Teraz mają tylko jeden cel – strzec historii. Dlaczego? Ponieważ podróże w czasie istnieją i jest wielu takich, którzy wracają do przeszłości, aby zmienić bieg historii. Dlatego właśnie powstała tajna organizacja Time Riders – aby zapobiec zniszczeniu świata.
W pierwszym rozdziale przenosimy się na pokład tonącego Titanica do 1912 roku. Tam poznajemy młodego Liama. Trzeci rozdział przenosi nas do roku 2001 do Nowego Jorku. Kolejny rozdział prowadzi nas do samolotu, na pokładzie którego zostanie zdetonowana bomba i wszyscy zginą. Kiedy Foster (jeden z bohaterów) mówi, że nastąpi zderzenie z lasem, na myśl przychodzi mi katastrofa smoleńska, choć tam na pokładzie nie było bomby. Kiedy Liam i Maddy spotykają się w siedzibie pod sklepieniem w Nowym Jorku, Sal śpi na jednym z łóżek. O pożarze, w którym miała zginąć, dowiadujemy się tylko z rozmów bohaterów. Autor nie pozwolił nam być naocznymi świadkami trzeciej z tragedii.
Historia zdaje się bardziej zmieszana niż można się było tego spodziewać. Toczy się bowiem w trzech różnych miejscach jednocześnie (pomijając wydarzenia o mniejszym znaczeniu). W bazie w Nowym Jorku cały czas we wrześniu 2001 roku toczy się historia Maddy, Sal i Fostera. W roku 1956 na okręcie powietrznym Führera nad Waszyngtonem obserwujemy Kramera i jego narastającą obsesję. W przedziale lat 1956-57 (od września ‘56 do marca ‘57) zajmujemy się losami Liama i klona Boba, którzy odbywają swoją misję. To właśnie trzy ciągi zdarzeń, które chyba zaplątały się bardziej niż autor zamierzał.
Na ostatnich stronach powieści zaznaczony został interesujący nas fragment osi czasu. Dowiadujemy się z niej, że w roku 1956 Kramer detonuje bombę zagłady. W rozdziale 49, Nowy Jork roku 2001 jest już zrujnowanym miastem zamieszkałym przez głodujące mutanty wyglądu Golluma z
„Władcy pierścieni”. Musi to być zatem skutek bomby nuklearnej. Rozdział 52 przenosi nas z powrotem do roku 1956, gdzie Bob próbuje odnaleźć i uwolnić Liama. Tam jest normalne życie, więc gdzie miejsce na tę bombę? Bob odnajduje chłopaka w jednym z obozów jenieckich w New Jersey w roku 1957, tymczasem na okręcie powietrznym (rok 1956 zgodnie z informacją pod rozdziałem) Karl Haas informuje Kramera o atakach na obozy jenieckie. Zaraz zaraz. Rozmowa ma miejsce pod koniec 1956 roku, a Bob atakuje obozy początkiem marca 1957. Hmm?? Trochę się zgubiłam. I kolejna zagadka. Kiedy we wrześniu 1956 roku armia Kramera zaatakowała i zdobyła Biały Dom, Kramer nakazał ten dzień ustanowić jako święto, Dzień Jedności – początek nowej historii. Foster w podziemiach metra znalazł gazetę, w której napisano, że Führer jest chory, bo nie pokazał się na Dniach Jedności. HELLO!! Gazeta była z dnia 13 marca 1957, więc rocznica tego święta jeszcze się nie odbyła. Tyle jeśli chodzi o to całe zamieszanie. Koniec końców, Kramer detonuje ładunek w 1957 jak podaje rozdział 84, więc oś czasu na końcu powieści zawiera błędne informacje.
To co poraża mnie najbardziej to literówki. Czytanie książki z ołówkiem w ręku nie jest wygodne. Przy wypowiedziach też jest bałagan. Postać zaczyna coś mówić i nagle kończy to od myślnika, jakby była to zupełnie inna wypowiedź. Czasami można się zgubić przy dialogach, kiedy dwie różne kwestie, od dwóch różnych (następujących po sobie) myślników okazuje się mówić tylko jedna osoba, a nie ma żadnej informacji o tym kto te słowa wypowiada. Na koniec trochę zabawy z językiem polskim. Na jednej ze stron rzuciło mi się w oczy powtórzenie. Jedno w prawdzie, ale to nie znaczy, że mam o nim nie wspomnieć.
Z plusów? Dynamiczne zwroty akcji, które nigdy nie dają uczucia pewności, trzymają w napięciu do samego końca. No może nie samego, bo końcówka do powalających nie należała. Pośród walki o właściwy bieg historii znajduje się również miejsce na strach, zwątpienie, nadzieję i miłość - kiedy klon o mózgu komputera, stworzony jako maszyna do zabijania, ostatecznie podejmuje własną decyzję i rusza na ratunek przyjaciela, czy kiedy ludzie darzą uczuciem klona Boba i ronią łzy za nim. Pomysł genialny, ale pomieszanie trzech różnych historii doprowadza do całkowitego bałaganu.
|
| Autor: Asiunia
|
|
|
|
|
Tytuł :
